Aan de Taaladviesdienst

Geachte Taaladviesdienst,

Ik zit op hete kolen met een brandende vraag.

Onlangs vloog er een hete kop hete thee over me heen. In de wachtkamer van de plaatselijke eerstehulppost vroeg ik me af, niet waarom ik niet geholpen werd, maar waarom "eerstegraads brandwond" gespeld wordt met twee woorden. "Theebrandwond" is er immers maar één. Blijkbaar is "eerstegraads" geen zelfstandig naamwoord.

Terwijl ik op een karretje de OK ingereden werd, dacht ik: het is ook geen bijvoeglijk naamwoord, althans niet een van de gebruikelijke soort, aangezien "tweedegraads" niet verbogen wordt, zoals "pijnlijk" in "pijnlijke brandwond".

Hoewel de anesthesist me vroeg terug te tellen van honderd naar één, dacht ik: misschien is het een soort rangtelwoord. Of eigenlijk een rangrangtelwoord, of een rangteltelwoord, of zo. Niet een rangtelwoordwoord; dat zou raar zijn, dacht ik, terwijl ik wegvloog. Ik herinner me vaag een overtuigend tegenargument bedacht te hebben, maar kan me niet meer herinneren wat het geweest kan zijn.

Ralf, de in verband gewikkelde man die revalideerde in het bed naast mij, stelde voor dat het wellicht een genitiefvorm is. Maar dat kan ook niet: je kunt immers "de derdegraads brandwond" zeggen, maar niet "de Ralfs brandwond". De zuster dacht vervolgens aan iets wat lijkt op een aardrijkskundige naam: "de Beverwijkse brandwond". Maar dan zijn we weer terug bij af; net als een bijvoeglijk naamwoord krijgt het een buigings-e, die "derdegraads" niet krijgt.

Dus daarom leg ik u de vraag voor, in de vurige hoop dat u mij uit de brand kunt helpen. Wat voor soort woord is "vierdegraads"?

 

Met vriendelijke groet,
Jan Ouwens

 

 

 

Edit: ergens had ik "brandwoord" geschreven in plaats van "brandwond". Freudiaanse verspreking?

 

Reactie van de Taaladviesdienst.