Aan de RET (Rotterdamse Elektrische Tram)

Delft, 14 augustus 2010

 

Geachte mevrouw, geachte heer,

Kent u de film Subway van Luc Besson? Die speelt zich af in de Parijse metro. Christopher Lambert, die zich in zijn Franstalige films overigens Christophe Lambert laat noemen -- opmerkelijk hoe het weglaten van één letter zo'n groot uitspraakverschil tot gevolg heeft -- speelt Fred, die Isabelle Adjani chanteert, zijn best doet niet gepakt te worden door haar beveiligingspersoneel en door de politie, en tussen de bedrijven ook nog een band opricht. Een jonge Jean Reno met leernichtsnor en zijn trademark ronde brilletje is de naamloze drummer, en de bassist wordt gespeeld door Eric Serra, componist van de soundtrack van de film en toekomstige ex van Adjani. Het is een bizar, maar sfeervol en vermakelijk anderhalfuur swingende poëzie. Zoals alle films van Besson, overigens.

In één scène wordt Fred bijna gepakt. Hij ontsnapt ternauwernood door van het perron te springen terwijl er een metro komt aanrijden. Hij glipt tussen de rails door en verdwijnt via een luikje in het uitgestorven onderhoudsgangenstelsel. U kunt zich voorstellen dat ik aan deze scène moest denken toen ik op maandag 8 augustus jongstleden, twee dagen na het zien van deze film, gestrand was op metrostation Coolhaven. De metro's reden niet, want er liep een man door de tunnels. Ik dacht nog: misschien is het wel Fred!

Een dag later las ik op nu.nl dat het om een capriolerende naakte swaffelaar ging. Maar daar kunt u ook niks aan doen.

 

Met vriendelijke groet,
ir. T.J. Ouwens

 

Reactie van de RET.