Aan de ANWB

Geachte mevrouw, geachte heer,

Onlangs nam ik, bij hoge uitzondering, de auto naar het werk. Geleend van mijn tante. En zul je net zien, krijg ik panne onderweg. Balen. Snel mijn tante gebeld voor het telefoonnummer van de wegenwacht en haar ANWB-lidmaatschapsnummer; geen probleem.
Wel probleem: aan de telefoon werd mij medegedeeld dat het lidmaatschap persoons-, en niet autogebonden is. Of ik even €233 wilde lappen om ter plekke lid te worden. En of ik daarna mijn toestemming wilde herhalen, opdat een geluidsopname kon worden gemaakt voor het nageslacht en/of een eventuele rechtsgang.

Laat me dat bedrag overigens nog eens herhalen: tweehonderddrieëndertig euro.

Op zo'n moment, in de berm van een snelweg zonder vangrail vlak na de spits wanneer de auto's weer harder gaan rijden, denk je maar aan één ding: zo snel mogelijk hier weg. Dus je gaat akkoord. Terwijl er zo veel alternatieven zijn:

• Route Mobiel;
• Familieleden met een auto en een sleepkabel;
• De garage waar de auto gekocht is (bleek achteraf ook bereid te zijn geweest me te komen halen);
• Simpelweg liegen aan de telefoon en doen alsof ik mijn tante was (en hopen dat niemand mijn geslacht controleert).

Maar laat ik hier verder geen woorden aan vuil maken. Hoewel ik het een absurd bedrag vind, kan ik begrip opbrengen voor het hogere tarief langs de weg. U heeft immers ook een boterham (met kaviaarspread) te verdienen.
Maar voor dat geld verwacht je wel service. Althans, ik wel. En niet een sleepwagen die mij niet mag wegslepen omdat hij dan in de problemen zou komen met het hoofdkantoor. Ik verzin het niet.
Hij kwam vanuit Eindhoven; ik stond bij Moergestel. Mij wegslepen zou hem naar Tilburg brengen (wat natuurlijk dé bestaansreden voor de A58 is, maar dat terzijde), en dat mocht niet, want dan zou de afstand tot zijn standplaats te groot worden, en zou de GPS-tracker in zijn wagen alarm slaan.

Het zal u deugd doen te vernemen dat de goede man toch niet helemaal voor niets was gekomen: hij heeft nog even kunnen helpen met het aanduwen van de auto toen zijn (hulpvaardigere en eerder gearriveerde) collega en ik hem probeerden te keren.

Ik heb even overwogen om in deze brief gelijk demonstratief mijn lidmaatschap op te zeggen, maar veiligheidshalve doe ik dat toch maar niet. Ik mag dan niet in het bezit zijn van een auto -- als ik één keer per maand achter het stuur zit is het veel -- maar een zekere mate van opportunisme kan mij niet ontzegd worden. Desalniettemin wilde ik via deze weg graag even mijn onvrede uiten.

Tot slot nog een overweging uit de wereld van het openbaar vervoer: als de trein panne heeft, krijg je juist geld terúg. (Toegegeven, die analogie gaat op alle mogelijke manieren scheef, maar ze stemt wel tot nadenken.)

Met vriendelijke groet,
ir. T.J. Ouwens