Aan Onze Taal, rubriek Taalergernissen (2)

Geachte mevrouw, heer,

 


 

Onlangs vond ik in de trein een exemplaar van het tijdschrift Jan. Ik weet niet of u dat kent, het zei mij tot voor kort ook niet veel, maar het schijnt een blad voor de bewuste jonge vrouw te zijn. In het blad trof ik een interview aan met ene Anouk, en die kent u beslist niet. De werelden van de oprechte taalliefhebber en deze popzangeres, want dat is ze, liggen dusdanig ver uit elkaar dat het uitermate onwaarschijnlijk is dat u haar ooit al eens bent tegengekomen. Anouk maakt zich schuldig aan een taalbehandeling die haar Nederlands haast als zodanig onherkenbaar maakt. Om deze prestatie met u te delen, en omdat het belangrijk is de waarheid --zij het in al haar gruwelijkheid-- aan het licht te brengen, stuur ik u bij dezen een samenvatting van dat interview. De cursiveringen zijn van Jan zelf.

 

De liefst achternaamloze Anouk heeft in haar leven al heel wat tegenslagen moeten verduren, en hoe zwaarder de tegenslag, hoe ergerlijker haar taalgebruik, lijkt het wel. Haar scheiding van vorig jaar wordt als volgt in woorden uitgedrukt: "Mixed emotions, het heeft tijd nodig voordat je alles een beetje kunt plaatsen. Eight years down the drain. Zo voelde het wel even."

Daarmee is de toon direct gezet. Ze vervolgt geheel in stijl: "Dat hij echt niet meer verder wilde kwam voor mij out of the blue. Toen dat moment kwam, was het hard to swallow." En: "Misschien was ik niet bereid tot het sluiten van compromissen. Daarbij: it takes two to tango. Als ik terugkijk, realiseer ik me dat mijn ex en ik de skills niet hadden." En: "De omgangsregeling is still in progress." De kinderen? "Het was shocking voor ze."

Ook de relatie met haar ouders is spijtig genoeg niet erg positief. Over haar moeder vertelt ze: "Op een gegeven moment wist zij niet meer hoe ze me moest handelen." Over het verbroken contact: "Was ik die oma geweest, wát er ook was gebeurd, dan had ik voor die bloody deur gestaan." Over moeders pogingen om het contact met vaderlief te stimuleren: "Achteraf gezien geef ik haar alsnog de credits die ze heeft verdiend. Ondanks onze strubbelingen ben ik thankful dat ze dat zo heeft aangepakt." Over een eventuele hereniging: "Misschien als ik meer peace in mezelf heb gevonden, who knows? Misschien zou ik het contact kunnen herstellen als ze spijt betuigt. Maar voor nu: I'm not there yet."

Met haar zus wil het eveneens niet boteren: "Mijn zus zie ik niet meer. A long story. It felt wrong, en dan houdt het gewoon op."

Zijn naamergernissen ook taalergernissen? Oordeelt u zelf aan de hand van de namen van haar kinderen: Benjahmin Kingsley, Elijah Jeremiah en Phoenix Ray. Maar dat is nog niets vergeleken met de naam van haar huidige partner. Die 'heet' namelijk Unorthadox. Nu hoor ik u denken: dat moet een artiestennaam zijn, zo noemt zij hem toch niet zelf? Dat klopt: "Ik heb zijn naam, Dox, op mijn arm laten tatoeëren."

Gelukkig voor Anouk is zij inmiddels in de zevende hemel met haar Dox: "We spraken af, zagen elkaar en op dat moment viel alle twijfel weg. No way back. Het is makkelijk om er alle clichés over liefde op het eerste gezicht of soulmates uit te gooien. Het gaat verder en dieper dan dat." Natuurlijk, er zijn ook moeilijke momenten: "Dox is pas 28, maar heeft net als ik zijn verleden, zijn struggles. Het is geen easy ride." En: "I need to work on a lot of things, dat realiseer ik me nu." Maar: "Zelfs na twee huwelijken blijf ik als een sucker in de ultieme grote liefde geloven."

Ook over haar eigen vak spreekt ze in duidelijke doch lelijke taal: "De rock-'n-roll bitch? Dat is veranderd. Tussen mijn eerste plaat en de laatste hoor je een groot verschil. Er moet progress in zitten. Ik ben nu erg bezig met de vraag: where do I belong? Als artiest wil ik niet concurreren met achttienjarige pretty girls. Ik vind het pathetic als ik Madonna met twee staartjes en een lollipopbroekje een show zie openen. Ze haalt big cash binnen, maar het oogt snéú!"

Eigenlijk heeft Anouk over de meest uiteenlopende onderwerpen wel een mening. En die wordt steevast in hetzelfde opgepimpte idioom uitgedrukt. Over zelfmoord: "De gedachte alleen al vind ik unfair naar mijn kinderen toe." Over de rol van de vrouw: "Dat vrouwen zich tegenwoordig een beetje lost voelen snap ik wel." Over het krijgen van een kind: "Het voelde als een bevrijding. I didn't matter anymore." Over seks: "Believe me, je máákt tijd." Over haar karakter: "Mijn ongeduld is echt wel een issue." Over psychiaters: "Wil ik wel way down gaan?" Over... ja, waarover eigenlijk: "Je kunt in je leven veel schaafwonden oplopen, maar ik ben nog steeds willing om daartegen te vechten. Sla maar, kóm maar. Oké, next, weer iemand anders, stamp er nog maar eens op."

 

Ik heb u als lezer niet gespaard, dat realiseer ik me. Laten we daarom positief afsluiten met de hoop dat we haar woorden enigszins in ons eigenbelang mogen interpreteren wanneer ze zegt: "Ik begin nu te beseffen dat het niet fair is om wat wél goed was weg te stoppen. Dat is lastig, het is een way of life geworden."

 


 

Met vriendelijke groet,

Ralf Pisters