Aan automaatophetstation.nl

De maat is vol. Met nauwelijks verholen woede kijk ik om me heen. Hij is niet te vertrouwen. Ik trek mijn T-shirt uit en hang het over het oog van de beveiligingscamera.

Er speelde lichte jazz op de radio toen de auto stopte op het station om mij eruit te laten. Het was een warme en inspannende, zomerse dinsdag geweest. Ik had dorst, en het zou nog zeker anderhalf uur duren voor ik thuis was. Ik betrad de stationshal en keek op de klok. Tien over tien. Mooi. Tijd zat.

Een ongerechtvaardigde kalmte overvalt me terwijl ik mijn weerloze slachtoffer aan stukken zaag met mijn kettingzaag. Dat doet de kettingzaag me altijd; het is het mooiste gevoel ter wereld, en de reden waarom ik houd van dit onbehouwen gereedschap. De spetters vliegen lustig in het rond terwijl ik mijn klusje klaar.

De Kiosk was al gesloten. Hm. Tegenvaller. Dan maar naar het perron. Hoewel mijn trein al klaarstond, zou hij pas over tien minuten vertrekken. Met lichte tegenzin liep ik naar de Automaat. Te vaak had ik mijn vingers eraan gebrand, aan deze verraderlijke vriend, en de laatste jaren weigert het Kioskpersoneel er, begrijpelijkerwijze, verantwoordelijkheid voor te nemen. Ik las het display, dat vrijwel geheel was gereserveerd voor Coca-Cola. Bah. Het zag ernaar uit dat het dorstlijden zou worden.

Vluchtig verzamel ik alles in een paar plastic vuilniszakken: het is en blijft een rommelige klus. Wanneer ik zeker ben dat er geen belastende materialen meer op het perron rondslingeren, haal ik mijn shirt van de camera en klim een trein in. Valt nog niet mee trouwens; de zakken zijn behoorlijk zwaar.

Opeens viel mijn oog op de eenzame knop "Fanta", helemaal onderaan weggestopt. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje. Snel nam ik mijn portemonnee uit mijn zak, telde twee euro uit in mijn hand, en schoof ze in de Automaat. Ik drukte op de Fanta-knop, waarop de Automaat een vrolijk kloenkgeluid produceerde.

Op de Moerdijkbrug trek ik aan de noodrem en spring de trein uit. Voorzichtig; het is een lange weg naar beneden. Ik pak de vuilniszakken van het balkon en kieper ze over de reling. "Ziezo," mompel ik terwijl mijn lading, zachtjes borrelend, in het Hollands Diep verdwijnt. Ik veeg mijn handen schoon aan mijn broek. "Opgeruimd staat netjes."

Cola light! Twee euro, en ik kreeg Cola light! Weerzinwekkend bocht! Ik wist het. Een Automaat is niet te vertrouwen. Met nauwelijks verholen woede keek ik om me heen. De maat was vol.