Marillion

Support band

White Buffalo

Setlist

1. This Strange Engine
2. Quartz
3. When I Meet God
4. This Town / The Rakes Progress / 100 Nights
5. Goodbye to All That
6. Afraid of Sunlight
7. Out of This World
8. This is the 21st Century
9. ‘It’s Not Unusual’
10. Map of the World
11. King

encore

1. The Great Escape
2. Between You and Me

Band members

• vocals: h
• guitar: Steve Rothery
• bass: Pete Trewavas
• keys: Mark Kelly
• drums: Ian Mosley

The company

Karel

Story

Vanavond ben ik met Karel naar het concert van Marillion geweest in een uitverkocht 013. Voor de show zijn we bij McDonald’s gaan eten, en daar hebben we al verschillende Marillion t-shirtjes gespot, de meesten van de Anoraknophobia tour (Anoraknophobia is het nieuwe album).

Na de Mac zijn we naar 013 gelopen, waar om de hoek een man kaartjes stond te verzwartehandelen. Snel voorbij gelopen naar de ingang toe. Onze fototoestellen hebben we vrij eenvoudig naar binnen weten te smokkelen, al moest Karel wel z’n rugzak openmaken en was daarop z’n fles drinken kwijt. Het fototoestel dat ook in die tas zat hebben ze gelukkig niet gevonden. :)

Vlak voor het concert heb ik zelf ook nog een Anoraknophobia t-shirt en een live album gekocht. Als je naar een concert gaat moet je ook het t-shirt kopen vind ik altijd. :)

Om half 8 zou het concert beginnen, en wel met support act White Buffalo, een gitaarbandje dat eigenlijk Krezip was maar dan slechter. Alleen maar raggen op de gitaar en de keel schor schreeuwen; het is niet echt aan mij besteed en evenmin aan de meeste Marillion fans in de zaal volgens mij, aangezien het tijdens dit optreden erg rumoerig was. Ik vind het vreemd dat Marillion deze band als support act heeft gekozen.

Intussen raakten we ook aan de praat met een man die achter ons stond, die White Buffalo ook maar niks vond. We hebben nog uitgebreid staan discussiëren dat de laatste paar Marillion albums toch tegenvielen in vergelijking met hun oudere werk, en dat het leuk is dat fans op de website (http://www.marillion.com) konden stemmen welke nummers ze moesten gaan spelen tijdens de tour en zo.

Toen White Buffalo klaar was hebben we nog ongeveer een half uur naar het Abbey Road album van de Beatles geluisterd dat door de speakers gepompt werd terwijl het podium gereed werd gemaakt voor Marillion. Het duurde even, maar daar eindelijk kwamen ze dan toch het podium op.

Ze openden heel sterk met This Strange Engine, een 15 minuten durend epos dat vele hoogtepunten en rustige gedeelten kent, één van de beste nummers van hun laatste vier albums. Ergens halverwege, toen weer een rustig stuk zou beginnen en zanger Steve Hogarth ademhaalde om te beginnen met zingen, trok Pete Trewavas aan zijn basgitaar waardoor Hogarth verbaasd opkeek en een paar maten moest wachten voor hij weer kon invallen. Je kon Trewavas zien gniffelen. :) In plaats van de tekst van het lied begon Hogarth vervolgens ‘Are you ok’ te zingen (luid gejuich van het publiek) en vervolgens ‘I can’t hear you’ (nog luider gejuich), maar wel op de melodie van het nummer. Als je het nummer niet zou kennen had je het niet door. (Het duurde ook even voordat ik dat doorhad, trouwens. :)

De setlist was erg goed, er zaten maar een stuk of twee nummers in die ik minder goed vind, de rest waren allemaal toppers. Veel van het nieuwe album natuurlijk, maar ook de wat oudere Hogarth-albums. Ze speelden echter niks van het Fish-tijdperk; ook geen Kayleigh dus.

Hogarth is erg boeiend om naar te kijken; hij maakt allerlei gebaren die toepasselijk zijn bij wat hij zingt (zie verderop ook), en tijdens de instrumentale stukken wilde hij nog wel eens op het podium gaan zitten, of juist als een gek op en neer springen. Ook rende hij af en toe de coulissen in om een jas uit te doen of juist aan te trekken, of andere dingen te halen of weg te leggen. Op een gegeven moment had hij glittertjes in zijn hand die hij omhoog gooide, die vervolgens op hem neerkwamen. Die bleven goed plakken op zijn bezwete hoofd. :) Een tijdje later opende hij de jas die hij een paar nummers eerder had aangetrokken; die bleek aan de binnenkant helemaal vol met spiegeltjes te zitten. Daar heb ik een foto van; ben benieuwd of die gelukt is. :) Het is jammer dat het steeds van die kleine dingetjes waren die hij deed; die zijn heel moeilijk op de foto te krijgen. Gelukkig hield hij die jas lang genoeg open. :)

Foto’s maken was niet echt een probleem; er werd veel geflitst en dat heb ik dus ook maar gedaan, zo’n twintig keer in totaal. Helemaal vooraan zagen we zelfs iemand met een gigantische lens, telelens of zo, foto’s nemen van de band. (Hey, maar ik rook niet! :)

Over roken gesproken, vlak voor mij stond een man die tijdens het gedeelte tussen de twee acts in een sigaar stond te roken, yuck. De man achter ons had het daar ook niet zo op begrepen. :) Gelukkig hield hij op tijdens het concert zelf.

Tegen het eind van het concert, tussen twee liedjes in, had Hogarth nog een discussie met iemand in het publiek (die ik niet goed kon verstaan, hij stond tamelijk ver weg) waarna hij plotseling ‘It’s not unusual to be loved by anyone’ (van Tom Jones?) begon te zingen. De band pikte het snel op en speelde vrolijk een paar maten mee.

Een liedje later kondigde Hogarth aan dat het volgende liedje het laatste zou zijn. Boe-geroep uit de zaal natuurlijk, waarop hij zei: “You know what I mean”, gevolgd door een veelbetekenende blik. En inderdaad volgden er na het ‘laatste’ nummer nog twee toegiften. Van tevoren bedankte hij nog het publiek: “I’d like to thank the people who came in last, because without them, there wouldn’t be quite as many people. Also, I’d like to thank the people who came in first, because without them, there wouldn’t be quite as many people. And finally, I’d like to thank us, because without us, you’d be fucked!” :) Of iets van die strekking.

Tijdens de toegiften liet Hogarth per ongeluk een sambabal vallen, en besloot daarop zijn andere sambabal ook maar weg te zwiepen. (Bijna tegen het hoofd van toetsenist Mark Kelly aan, trouwens. :) De roadies hadden het druk met het opruimen van Hogarths troep. :) Af en toe bespeelde Hogarth trouwens ook een cricket-bat-vormig geval, een MIDI apparaat of zo? Volgens mij kwam de saxofoon-solo in This Strange Engine daaruit. In ieder geval, wanneer hij dat ding niet meer nodig had in een nummer haalde hij het van om zijn nek vandaan en hield het zo ver mogelijk achter zich als mogelijk, achteroverbuigend, waarop een roadie snel het podium oprenden om het van hem over te nemen voordat hij omviel. :)

Hogarth stal de show eigenlijk, hij was erg nadrukkelijk aanwezig. Bassist Trewavas wilde af en toe ook nog wel enthousiast het podium rondrennen en gedroeg zich eigenlijk meer als een stereotiep lead-gitarist wat dat betreft, terwijl de lead-gitarist zelf (Steve Rothery) het hele concert nauwelijks een stap gezet heeft volgens mij. Dat kan natuurlijk ook aan zijn lichaamsbouw liggen natuurlijk; Rothery is tamelijk dik. :) Hij speelde wel heel erg goed. Mark Kelly was ook niet echt prominent aanwezig; hij heeft geen echte solo’s weggegeven en was over het algemeen vrij weinig te horen en dat is jammer, want hij kan heel goed keyboard spelen. Drummer Ian Mosley was ook weinig te zien maar dat kwam vooral omdat zijn drums in de weg zaten. :) Hij speelde erg goed (volgens Karel, en die kan het weten :).

Al met al heeft Marillion ongeveer twee uur zonder pauze gespeeld.

Jan